«کوروش» نامی پارسی‌ست؛ نام بنیان‌گذار و نخستین پادشاه شاهنشاهی هخامنشی که به مدت ۳۰ سال - بین سال‌های ۵۵۹ تا ۵۲۹ پیش از میلاد - بر نواحی گسترده‌ای از آسیا حکومت می‌کرد؛ کمبوجیه را پدر کوروش و ماندانا، دختر آستیاگ را مادر او خوانده‌اند.

معروف است که کوروش بزرگ پس از اینکه بر تخت پادشاهی نشست با الهام از نام رود «کُر» در جنوب پاسارگاد این نام را بر خود نهاد.

درباره‌ی تولد، زندگی و مرگ کوروش، روایت‌های متعدد و متناقضی در تاریخ ثبت شده است اما آنچه به‌طور مشترک، مورخان بر آن گواهی می‌دهند این است که کوروش، فرمانروای کشورها و یک نظامی نابغه بوده است؛ به‌طوری‌که بین سال‌های ۵۵۰ تا ۵۳۹ پیش از میلاد با فرماندهی موفق لشکریانش پیروزی‌های بسیاری کسب کرده و گستردگی پهنه‌ی حکومت خود را تا سال ۵۳۹ پیش از میلاد از شرق، رود سند در هندوستان و از غرب، آناتولی توسعه داده است؛ این قلمرو حکومتی ۳۲۰۰ کیلومتر طول دارد!

اما آنچه موجب شده است تا «لوتوس»، نام «کوروش» را بر یکی از ساختمان‌هایش بگذارد، داستانی سرراست و کوتاه دارد؛ همان‌طور که از نام این گروه اقتصادی و مهندسی برمی‌آید، «لوتوس» به خودی خود، نامی پارسی‌ست که وام‌دار تاریخ و تمدن ایران‌زمین است و با بررسی آنچه این مجموعه تا به امروز بر کالبد شهر ساخته و پرداخته است به‌سادگی می‌توان پی برد که نام تمامی پروژه‌های این گروه برگرفته از فرهنگ و میراث این سرزمین بوده و از دل تاریخ فاخرمان برآمده‌ست.

در این میان؛ کوروش اما الگوی منش و رادمردی تاریخ ایران بوده، هست و خواهد بود. تا آنجا که این نام و این شخصیت کاریزماتیک، همواره منبع الهام بسیاری از مردم بوده است.

پروژه‌ی کوروش یک ساختمان منحصربه‌فرد است؛ پروژه‌ای که تلاش کرده تا تمامی شاخصه‌های شناختی فرهنگ، تاریخ، هنر و میراث کشور را در جزء به جزء بنا رعایت کند و با نگاهی امروزی، همه‌ی پارامترها و مؤلفه‌های هنر کهن ایرانی را در قالب نیازهای جامعه‌ی امروز به منصه‌ی ظهور برساند.